Welke ruitenwissers heeft jouw auto

Wat zijn ruitenwissers

Ruitenwissers worden gebruikt om de voorruit van een auto schoon te maken. Hierdoor kan een bestuurder zonder belemmerd de weg zien. Een veel voorkomende veeghoek bij een personenauto is ongeveer 67 graden. De bladen zijn 12-30 in (30-76 cm) lang en de lengten nemen toe in stappen van 2 tot 5 cm.

Geschiedenis

De geschiedenis van de ruitenwisser begon met de uitvinding van de auto. De meeste transportvoertuigen hadden in die tijd geen wissers. Door paarden getrokken koetsen en vrachtwagens bewogen op lage snelheden en glas was niet nodig om de bestuurder of passagiers te beschermen, er was dus geen behoefte aan tot de komst van de auto. Deze transportvoertuigen hadden een hogere snelheid en bij slecht weer was het zicht slecht.

De eerste ruitenwissers waren een soort borstels. Uitvinder JH Apjohn bedacht een methode om twee borstels op en neer te bewegen op een verticale glazen voorruit, dit was in 1903. In datzelfde jaar bedacht Mary Anderson een zwaaiende arm die de regen van de voorruit afveegde.
Anderson patenteerde haar uitvinding van de mechanische ruitenwisser in 1905 en het behoorde tot de standaarduitrusting van een auto in 1913. Elektromotoren werden nog niet gebruikt om essentiële auto’s of accessoires van stroom te voorzien, en het apparaat van Anderson had een nadeel. Zonder een andere krachtbron moest een bestuurder met één hand de hendel zelf verplaatsen. Met de andere hand kon je dan de auto besturen.

Van borstels naar rubber

In 1905 werden de borstels vervangen door rubberstroken. De gevaarlijke noodzaak voor bestuurders om voorruiten af ​​te vegen tijdens het rijden, was pas in 1917 niet meer nodig. De oplossing was om een ​​elektrische motor te gebruiken, maar deze stopte na elke beweging weer. De Hawaiiaanse tandarts dr. Ormand Wall heeft de automatische wisser uitgevonden door een elektromotor in het midden bovenaan de voorruit te plaatsen, zodat de wisser in halfronde of regenboogvorm over de motorkap boog. Poetsdoeken waren een van de eerste elektrische apparaten in auto’s nadat de elektrische starter in 1912 was ontwikkeld. De meeste ruitenwissers op auto’s vóór 1930 hingen aan de bovenkant van de voorruit. Ze werden naar de onderkant van de voorruit verplaatst omdat elektrische systemen ingewikkelder werden.

In de zestige jaren werd de interval-stand geïntroduceerd

Voorruit sprinklers werden toegevoegd aan de wisser aan / uit hendels, en er verrezen sproeikoppen voor de voorruit. Een tank voor ruitenwisservloeistof in de motorruimte en elektrische verbindingen om deze handelingen mogelijk te maken. In 1962 vond Bob Kearns de wisser uit met intervallen en snelheden die de bestuurder kon veranderen. De komst van elektronische systemen met zekeringen en stroomonderbrekers voor het bedienen, regelen en coördineren van elektrische componenten heeft de mogelijkheden voor meer diverse ruitenwissers vergroot. Poetsdoeken werden in de jaren tachtig aan koplampen toegevoegd, waardoor er verbindingen nodig waren tussen de verlichtings- en ruitenwisser-systemen. In de jaren negentig werden microsensors ingebouwd in voorramen om regen op de voorruit te detecteren. Tegenwoordig bekend onder de term regensensor.

Het materiaal van Ruitenwissers

Om een ruitenwisser te maken, zijn er meerdere componenten nodig. Dit zijn ruitenwisserarmen, het rubber en de plastic coating. De meeste fabrikanten produceren dit niet zelf maar kopen deze halffabricaten in. De verbinding- en aandrijf-schakels en de draaipunten die de ruitenwissers bewegen, zijn gemaakt van gegalvaniseerd staal. Galvanisatie is het proces waarbij zinkcoating op staal wordt aangebracht, dit gaat corrosie tegen.
Het wisser-frame is gemaakt van aluminium. De wisser zelf die tegen de voorruit aanzitten zijn gemaakt van natuurlijk rubber of synthetische verbindingen. Sommige rubberenbladen zijn composieten van zacht rubber.

Het ontwerp van ruitenwissers

Ruitenwissers zijn ontworpen en gemaakt om water van de voorruit te vegen. De meeste auto’s hebben twee ruitenwissers op de voorruit en ze hebben er één op de achterruit en soms ook één op elke koplamp. De wisser-onderdelen die van buiten de auto zichtbaar zijn, zijn het rubberen mesje, de ruitenwisser-arm die het blad vasthoudt, een veerverbinding die de wisser tegen de voorruit drukt. De wisser zelf heeft tot zes delen, drukpunten of klauwen genoemd. De klauwen verdelen de druk van de wisser langs de achterkant van het blad. Dit wordt beschreven als een balansbalk met een veersysteem, waarbij de wisser de balk is en de klauwen de onderdelen van de ophanging. De klauwen houden het blad gebogen tegen de voorruit om gelijkmatige druk te verdelen, zodat het glas langs het blad wordt gereinigd. Meer klauwen verdelen de druk meestal beter en zijn geschikt voor grote of sterk gebogen voorruiten.

Ruitenwissers vervangen

De ruitenwissers moet je zo nu en dan vervangen. Doorgaans wordt dit iedere 2 jaar gedaan. Op het moment dat je last krijgt van strepen en piepende geluiden, wordt het tijd om ze te vervangen. Hoe je dit doet lees je in het artikel:
ruitenwissers vervangen in dit artikel komen de haakwissers en de nieuwere flatblades aan bod.