Ollie Bearman sloeg in Austin hard uit naar Yuki Tsunoda. Wat begon als een incident in Bocht 15 tijdens ronde 35 van de Grand Prix van de Verenigde Staten, mondde uit in een bredere kritiek op rijstijl, sportiviteit en voorbeeldgedrag. Bearman noemde Tsunoda’s handelwijze “gevaarlijk” en “tegen de geest van hoe we zouden moeten racen”. Die woorden verdienen een nadere analyse: gaat het hier om puur competitief instinct, of overschrijdt Tsunoda bewust limieten die je niet wilt zien op Formule 1-niveau?
Het incident dat de lont deed ontvlammen
De cruciale situatie vond plaats toen Bearman inhaalpoging deed bij Bocht 15 en vervolgens moest uitwijken om een botsing te voorkomen. Bearman spinde na die snelle uitwijkmanoeuvre maar kon de schade beperken en finishte uiteindelijk als negende. Tsunoda werd zevende. Bearman zegt dat Tsunoda “niet eens een autobreedte aan ruimte overliet” en dat, zonder die ontwijking, het “een grote crash” had kunnen worden. Dat spreekt boekdelen: dit gaat niet alleen over een verloren plaats of een koude strijdlust, maar over gevaarlijke consequenties.
Patroon of incident?
Wat Bearman extra verontrustend vindt, is dat dit geen losstaand geval zou zijn. In de sprint op zaterdag zette Tsunoda zich volgens Bearman ook aan de binnenkant in Bocht 1 en nam daarbij zijn teamgenoot mee. In de hoofdrace deed hij iets soortgelijks opnieuw in Bocht 1, ditmaal in een duel met Charles Leclerc, die volgens Bearman bovendien geen directe positiebelang had tegen Tsunoda. Dat roept de vraag op of we hier te maken hebben met een patroon: slingerend en agressief verdedigen dat andere coureurs in gevaar brengt en zelfs teamgenoten treft.
Tsunoda’s verdediging en Bearmans antwoord
Tsunoda houdt stand: hij beweerde niet onder het remmen te bewegen en zei dat hij “volledige controle” had. “Dat is racen,” was zijn summiere uitleg. Vanuit zijn perspectief was hij naast de ander en handelde binnen de grenzen van competitie. Maar dat verklaart niet waarom Bearman het als ’tegen de geest van racen’ bestempelt, en vooral waarom het volgens hem een slecht voorbeeld is voor jonge rijders die in het karten opgroeien.
Bearman pakt het breder aan. Hij benadrukt de verantwoordelijkheid van F1-coureurs als rolmodellen en de verantwoordelijkheid van rijders tijdens het verdedigen. Volgens hem gaat Tsunoda over grenzen heen: “Hij denkt niet vooruit. Dwaas rijgedrag, naar mijn mening.” En belangrijker nog: Bearman is niet optimistisch dat een direct gesprek iets verandert; hij verwacht geen gedragsverandering van Tsunoda.
De bredere betekenis: mentaliteit en voorbeeldfunctie
Dit conflict gaat verder dan twee coureurs en één incident. Het raakt aan de vraag hoe F1 zich presenteert. Als verdedigen leidt tot gedrag dat anderen in gevaar brengt, ondermijnt dat de sport. Bearman noemt expliciet het beeld dat naar kinderen uitzenden: jonge talenten imiteren wat ze zien. Als een coureur structureel “slingert” en weinig ruimte laat, worden dat geen anekdotes maar leermomenten — en niet de juiste.
Bearmans kritiek is duidelijk en hard. Hij neemt stelling: agressieve, wanhopige verdediging die anderen op het randje brengt, hoort niet thuis in de Formule 1. Tsunoda ziet het vanuit race-agressie en positiebehoud. Het dilemma is klassiek: waar ligt de grens tussen hard racen en onverantwoordelijk riskeren? In Austin draaide die grens bijna uit op een crash. Het incident is een waarschuwing: als zulke acties blijven terugkomen, staat er meer op het spel dan een verloren plek op de grid — namelijk veiligheid en reputatie van de sport.
Het slotwoord is van Bearman: hij zal Tsunoda niet aanspreken omdat hij niet denkt dat het iets verandert. Dat zegt misschien nog het meest over de moderne rijcultuur: confronteren heeft weinig kans van slagen als de ander vasthoudt aan dat ‘dit is racen’. Voor de sport en voor jonge rijders is dat een discussie die we niet mogen negeren.
NL 
EN 
DE