Franco Colapinto negeerde een instructie om achter teamgenoot Pierre Gasly te blijven en haalde hem in bij de start van ronde 54 van 56 tijdens de Grand Prix van de Verenigde Staten. Op het eerste gezicht lijkt het een klassieke discussie over teamorders. Maar het incident in Austin legt iets diepers bloot: een team dat worstelt met onduidelijke strategie, communicatie en prioriteiten in een stressvolle race-situatie.
De feiten kort samengevat
Colapinto gebruikte een bandentactiek waarbij hij ongeveer vijf ronden verschil had ten opzichte van Gasly, die op softs was gestart. Daardoor had hij in de slotfase duidelijk meer tempo en kon hij Gasly bijhalen. Tijdens de laatste 20 minuten ontving Colapinto meerdere lift-and-coast-berichten. Alpine wilde enerzijds brandstof en banden sparen en anderzijds zeker weten dat beide auto’s de volledige raceafstand zouden kunnen uitrijden, omdat er onzekerheid bestond of ze gelapt zouden worden door Max Verstappen.
Terwijl Gabriel Bortoleto (Sauber) dichtbij zat en druk zette, besloot Colapinto dat passiviteit gevaarlijker was dan het gehoorzamen van de instructies. Hij ging voorbij Gasly en hield zo Bortoleto op afstand. Alpine-management was echter niet blij. Teamdirecteur Steve Nielsen zei dat elke instructie van de pitmuur definitief is en dat Colapinto’s gedrag intern geëvalueerd zal worden. Gasly zelf weigerde publiekelijk te ventileren en sprak vooral zijn frustratie uit over de trage prestatie van het team en het starten op softs.
Waarom dit meer is dan alleen een teamorder-discussie
Op papier ging het om de 17e en 18e plaats — plekken die normaal geen wereldschokkende waarde hebben. Maar de context verandert alles. De Alpines vochten niet alleen tegen elkaar; ze probeerden te voorkomen dat ze als laatste zouden eindigen en misschien zelfs gelapt zouden worden. Daarnaast probeerde Colapinto zichzelf te bewijzen voor een mogelijke vaste stoeltje voor 2026 nadat hij Jack Doohan verving. Zijn keuze was dus zowel strategisch als persoonlijk gedreven.
Het probleem zit hem niet alleen in het individuele handelen van Colapinto. Het toont een fundamenteel gebrek aan eenduidigheid in Alpine’s strategie en communicatie onder druk. Als de pitmuur niet zeker weet of de wagens moeten sparen of voluit proberen de positie te verdedigen, ontstaat er ruimte voor coureurs om eigen afwegingen te maken. Dat leidt onvermijdelijk tot conflicten wanneer die afwegingen tegen teamorders ingaan.
Wie heeft gelijk?
Colapinto kan worden gezien als een coureur die verantwoordelijkheid nam. Bortoleto zat dicht achter en dreigde beide Alpine-auto’s te passeren. Stilhouden had tot verlies van twee posities kunnen leiden. Vanuit dat perspectief was het rationeel om te proberen vooraan te komen. Tegelijkertijd ondermijnt het negeren van een directe instructie de hiërarchie die teams nodig hebben om in chaotische situaties snelle, coherente beslissingen te nemen.
Mijn oordeel: Colapinto’s daad was begrijpelijk en waarschijnlijk racekundig de juiste keuze op dat moment. Maar het is ook een symptoom. Alpine moet duidelijkere protocollen formuleren voor late-race-scenario’s en zorgen dat communicatie en onzekerheidsmanagement (bijvoorbeeld over lappen door de leider) eenduidig zijn. Als dat niet gebeurt, blijven incidenten als in Austin terugkomen — met als inzet niet alleen posities maar ook interne rust en het vertrouwen van teamgenoten.
De kernvraag voor Alpine is nu helder: handhaven ze absolute discipline en risico-aversie, of geven ze talenten als Colapinto ruimte om te handelen? Hoe ze die balans in 2026 willen vormgeven, kan bepalend zijn voor de sfeer en prestaties binnen het team.
NL 
EN 
DE